- •1.Школа и воспитание в государствах древнейшей цивилизации(5-1 тыс.До наш. Эр.).
- •2.Образовательные системы и педагогическая мысль Античности(6-1 вв.До н.Э).
- •3.Школа и гуманистическая педагогическая мысль в Западной Европе и Древней Руси в период Средневековья(4-14 вв.).
- •4.Школа и гуманистическо педагогическая мысль в Заподной Европе в эпоху Возрождения и Реформации(14-16 вв.).
- •5.Становление и развитие школы и педагогической мысли в Беларуси в период вкл и Речи Посполитой (14-18вв.)
- •6.Развитие педагогической теории в странах зап.Европы в 17 веке. Вклад Ян Амос Каменскі і Джон Лок.
- •7.Французская просветительская философия (18в.)и её прстав.: к.-а. Гельвецыя , д. Дзідро, ж.Ж- Русо.
- •8.Просветительские реформы и развитие педагогической мысли в Русском централизованном государстве9конец(17-18 вв.)Дейнасть м.В.Ломоносова в области просвещения.
- •9.Идеал народной школы в эксперементах и.Г.Песталоции.Разработка педагогики и методики начального развивающего обучения.
- •10.А.Дистервег как последователь Песталоции в природообразном воспитании и развивающем обучении.
- •11.Психолого- педагогическая концепция и.Ф.Гербарта.
- •12.Создание государственной системы прсвещения в Росси в первой половине 19 века. Политика православия, самодзержавия , народности, её отражение в истории белорусского народа.
- •13.Общественно-педагогическое движение и школьные реформы России во 2 половине 19 века.
- •14.Национальное культурно-просветительское движение в Беларуси в 19-20вв(к.Калиновский, в.И Дунин-Мартинкевич, ф.Богушевич, а.Е. Богданович, я. Колас, Тётка и др..).
- •15.Идеи общечеловеческого и национального воспитания в русской педагогике 19 веке(в.Г.Белинский, н.И.Пирогов, к.Д,Ушинский).
- •16.Вклад Ушинского в общую дидактику и дидактику начального образования.
- •17.Авторские начальные школы н.Ф.Бунакова, н.А.Корфа,с.А.Рачинского.
- •18.Педагогическое творчество л.Н.Толстого.Идея свободного воспитания.
- •19.Зарубежная реформаторская педагогика конца 19- начала 20вв.(пед.Трудовой школы,теория свободного воспитания,эксперементальная педагогика, теория прагматизма в выоспитании).
- •20.Теория «нового воспитания» в Заподной Европе(вальфдорская пед. Р.Штайнера, восп.Сист. М.Монтессори, пед.Френе.)
- •21.Руская демократическая педагогика начала 20 вв.(Вахтеров, Вентцель,Каптеров,Лесгафт,Каптерев).
- •22.Коренная перестройка системы образования в Росси на основе первых савецкий декретов и постановлений.”Основные принципы единой трудовой школы рсфср”.
- •23.Становление национальной школы в бсср в 20-е годы.Культурно-просветительская и научно-педагогическая деятельность в.Игнатовского,б.Тарашкевича.
- •24.Развитие образовательной системы в ссср и характер учебно- воспитательного процесса в общеобразовательной школе в 20-30 годы.
- •25.Вклад н.К.Крупской в становление новой социальной школы и советской педагогики.
- •26.Научно-педагогические основы учебно-воспитательного процесса в разработке п.П Блонскон и с.Т.Шацкого.
- •27.Теоретическая и практическая деятельность а.С Макаренко в области воспитания.
- •28.Совецкая школа в годы Великой Отечественной войны и в послевоенный период.Закон о школе 1958 года.
- •29.Реорганизация системы образования и модернизация учебно-воспитательного процесса в ссср и бсср в 60-80 годы.
- •30.Совецкая педагогическая наука 60-80 годов(теория развивающего обучения,проблема трудового и нравственного воспитания ,оптимизация процесса обучения и др).
- •31.Гуманистическая ,педагогическая концепция в.А Сухомлинского.
- •32.Педагогика сотрудничества как идеология обновления совецкой школы 80-х годов ,её предстватели.
- •33.Школа и педагогика в Зап.Европе и сша второй половине 20в. И на современном этапе.
- •34.Становление национальной образовательно-воспитательной системы в Республике Беларусь с 90 по настоящее время.
12.Создание государственной системы прсвещения в Росси в первой половине 19 века. Политика православия, самодзержавия , народности, её отражение в истории белорусского народа.
Канец 50-х — пачатак 60-х гадоў ХІХ ст. увайшлі ў гісторыю Расіі як перыяд рэвалюцыйнай сітуацыі, першага дэмакратычнага пад’ёму, які супаў са смерцю цара Мікалая I і заканчэннем Крымскай вайны.У гэты перыяд на арэну сацыяльна-палітычнай барацьбы выходзяць разначынцы — выхадцы з чыноўнікаў, купецтва, сялянства, якія і сталі галоўнымі дзеячамі вызваленчага руху. Шлях да вызвалення народа яны бачылі галоўным чынам у яго асвеце, таму лічылі асветніцтва адной з важнейшых мэт сваёй грамадскай дзейнасці, састаўной часткай агульнага сацыяльна-палітычнага руху.
У залежнасці ад шляхоў вырашэння такіх пытанняў, як мэты і задачы выхавання, змест навучання, сістэма адукацыі, псіхалагічныя асновы працэсу навучання і інш., у грамадска-педагагічным руху 60—70-х гг. выдзелілася тры асноўныя напрамкі: буржуазна-ліберальны, буржуазна-дэмакратычны і рэвалюдыйна-дэмакратычны.
Прадстаўнікі ліберальнага руху патрабавалі змен у адукацыі і падтрымлівалі тыя рэформы, што адбыліся ў Расіі ў (60 -70-я гады). Аднак іх патрабаванне палепшыць становишча ў асвеце было вызвана ўласнымі эканамічнымі інтарэсамі , а не інтарэсамі народа.
Буржуазныя дэмакраты (К.Д.Ушынскі, М. І. Пірагоў, пазней І. М .Ульянаў, П. Ф. Лесгафт і інш.), наадварот, шчыра жадалі развіцця народнай школы, выстуналі за раўнапраўе усіх грамадзян на адукацыю і вызваленне школы ад паліцэйскай і чыноуніцкай апекі. Яны шмат рабілі, каб дабіцца гэтага ад урада , каб на практыцы дапамагчы працоўным у іх асвеце.
У адрознінне ад лібералаў і дэмакратаў, якія хацелі “вызваліць." Расію “зверху”, не разбураючы ні манархіі цара ні землеўладання і ўлады памешчыкаў, пабуджаючы іх толькі да “ўступак “духу часу”, прадстаўнікі рэвалюцыйна-дэмакратычнага напрамку бачылі шлях пераўтварэння грамадска-палітычнага ладу ў рэвалюцыі, ва ўзброенным паўстанні. Рэзка крытыкуючы самадзяржаўную палітыку ў галіне асветы, казённую школу і афіцыйную тэорыю выхавання, рэвалюцыянеры-дэмакраты (М. Г. ЧарнышэўскІ, М. А. Дабралюбаў, Д. І. Пісараў і інш.) прапанавалі сваю дэмакратычную сістэму адукацыі ,вызначылі новыя мэты і задачы выхавання, якія звязвалІ не з існуючым дзяржаўным ладам, а з новым сацыялістычным грамадствам.Нягледзячы на адрозненні ў шляхах пераўтварэння грамадства, прадстаўнікі ўсіх напрамкаў у сваім агульным імкненні палепшыць адукацыю і выхаванне стваралі розныя педагагічныя таварыствы, арганізацыі, гурткі,; адкрывалі нядзельныя школы і прыватныя гімназіі (у вёсках — прыходскія школы); распаўсюджвалі педагагічную літаратуру і г. д. Прыкладам з'яўляецца дзейнасць у Пецярбургу Педагагічнага таварыства, у якое ўваходзілі К. Д. Ушынскі, А. С. Воранаў, У. Я. Стаюнін, Д. Д. Сямёнаў і іншыя відныя педагогі (праводзілі ў жыццё ідэі абнаўлення айчыннай школы і педагогікі, выдавалі часопіс. “Педагогическая летопись", адкрылі бібліятэку для настаўнікаў); Пецярбургскага і Маскоўскага камітэтаў граматнасці (стваралі народныя школы, выдавалі вучэбныя дапаможнікі і кіраўніцтвы для настаўнікаў, каардынавалі дзейнасць іншых асветніцкіх аб’яднанняў); дзейнасць гуртка палтаўскай інтэлігенцыі, арганізаванага выкладчыкам Палтаўскай гімназіі А. І. Строніным (адкрыццё жаночай гімназіі на грамадскіх пачатках, арганізацыя нядзельнх і штодзённых школ граматы, спроба адкрыць школу для народных настаўнікаў, выданне падручнікаў на ўкраінскай мове, “устройванне” публічных лекцый, арганізацыя агульнадаступных спектакляў, адкрыццё бібліятэкі, кніжнай крамы) і інш. (Плённа дзейнічалі ў многіх гарадах Расіі і бясплатныя нядзельныя школы, у. якіх мог вучыцца кожны, хто хацеў: дзеці, у тым ліку дзяўчынкі, непісьменныя дарослыя ,нават пісьменныя, хто жадаў пазнаць больш. Змест павучання ў нядзельных школах складалі закон божы, пісьмо, арыфметыка, у некаторых — гісторыя. Наведванне заняткаў было свабодным, форма арганізацыі навучання — класная, кіраванне вучэбным працэсам здзяйсняў калегіяльны вучэбны савет з настаўнікаў. На стаўнікамі працавалі розныя людзі, у тым ліку студэнты, афіцэры, пісьменныя салдаты.Пад уплывам грамадска-педагагічнага руху ў 60-я гады развівалася педагагічная журналістыка, якая падтрымліва ла і распаўсюджвала перадавыя думкі аб выхаванні і адукацыі, аб народнай школе. Так, у другой палавіне 50-х — пачатку 60-х гг. выдаваліся часопісы: “Журнал для воспитания” (з 1860 г. перайменаваны ў “Воспитание”), “Русский педагогический вестник”, “Учитель”, “Ясная Поляна” і інш. Яны знаёмілі настаўнікаў і бацькоў з новьші заходнееўрапейскімі педагагічнымі тэорыямі ў галіне выхавання, дыдактыкі і методыкі пачатковага навучання, вызначылі асноўныя задачы айчыннай адукацыі народа, прызывалі грамадскасць да садзейнічання народнай асвеце.Такім чынам, на пачатку 60-х гадоў пад уплывам грамадскага руху стаў складвацца новы тып грамадскай школы з агульначалавечай накіраванасцю, школы, якая ў адрозненне ад дзяржаўнай, адвяргала вузкі саслоўна-прыклад- ны характар, прытрымлівалася гуманнасці, добрых чалавечых адносін паміж вучнямі і настаўнікамі, дапускала ласку і спагадлівасць да дзяцей.У такіх абставінах шырокага грамадска-педагагічнага руху ўрад, на чале з Аляксандрам II, вымушаны быў правесці рэформы ў галіне асветы, што і было зроблена ў першай палавіне 60-х гадоў.