6. Станаўленне раннефеадальных дзяржаўных утварэнняў усходніх славян на тэррыторыі Беларусі. Кіеўская Русь.

Рысы феадалізму:

1. зямля знаходзілася ў феадалаў

2. селянін працуе на зямлі феадалаў за плату: даніна – прадуктамі і грашыма.

3. натуральная гаспдарка

4. улада ў таго, у каго зямля

5. з’яўленне хрысціанства

Зависимые крестьяне нередко назывались собирательным термином "челядь". Зависимость этих крестьян была различной. Совершенно лишенные личной свободы крестьяне составляли разряд холопов (рабов).

Основной формой эксплуатации зависимого населения была дань. Дань это взимание продуктов крестьянского труда или денежных средств в пользу сюзерена данной области. Дань на Руси чаще всего собиралась в ходе полюдья периодического объезда князем и его дружиной подвластных ему земель. Дань обычно свозилась в определенные места, где князь забирал ее. На крестьян возлагалась также обязанность содержания сборщиков дани за свой счет.

Превращение ранее свободных крестьян в феодально-зависимых происходило различными путями. Это был медленный процесс

IX-XII ст. – час існавання Кіеўскай Русі.

Прычыны фарміравання Кіеўскай Русі:

1. лесастэпавая зона

2. добрыя геаграфічныя ўмовы для знешняга і унутранага гандлю

3. барацьба с качэўнікамі

Сацыяльны скад насельніцтва: сяляне, рамеснікі, гандляры, воіны, святары, князі.

Этнічны склад : палякі, севяране, варагі, фіна-угорскія плямены, дрыгавічы, раздімічы, крывічы.

У 882 г. Алег зрабіў паход на поўдзень, узяў Смаленск, Любеч і прыйшоў да Кіева, дзе правілі Аскольд і Дзір. Выдаўшы сябе за купца, які ідзе з таварам у Візантыю, Алег забіў іх і зрабіў Кіеў сталіцай аб’яднанай дзяржавы. Сеўшы на прастол у Кіеве, Алег пачаў будаваць крэпасці як апорныя пункты для ўпраўлення і збора даніны, а таксама абароны рубяжоў Русі ад ворагаў. Усе были абкладзены пастаяннай данинай.Ён далучыу Радзимичау у састау Киеускай руси. Пасля смерці Алега кіеўскім князем стаў Ігар. Ён падавіў паўстанне супраць Кіева, завяршыў пачатае пры Алегу падпарадкаванне і ўключэнне ў склад Старажытнарускай дзяржавы иншых плямён. У 941 і 944 гадах Ігар зрабіў паходы на Візантыю. Апошнім актам у дзейнасці Ігара быў яго паход за данінай. Даніна ў той час з’яўлялася асноўнай крыніцай існавання князя і яго дружыны. Сабраўшы вялікую даніну, Ігар вырашыў, што гэтага мала. Ён адпусціў дружыну і з невялікай яе часткай вярнуўся, “желая больша именья”. Гэта выклікала абурэнне ў драўлян. Яны схапілі Ігара і казнілі яго, прывязаўшы нагамі да двух сагнутых бяроз, якія, выпраміўшыся, разадралі цела Ігара на дзве часткі. Сын Ігара Святаслаў правіў да 972 г. Выдатны палкаводзец і буйны палітычны дзеяч свайго часу, Святаслаў усё жыццё правёў на баявым кані і амаль не ведаў паражэнняў.  Уладзімір І (“Красное Солнышко”), яки падманам забиу свайго брата Яраполка, завяршыў падпарадкаванне Кіевам усходнеславянскіх зямель, пасадзіў сваіх 12 сыноў у гарадах усходніх славян, увёў хрысціянства на Русі. Пры им Киеуская Русь дасягнула найвышэйшага росквиту. Разам з тым пастаянна адбываліся войны князёў-сваякоў за кіеўскі прастол. Спроба князёў уладкаваць свае адносіны на з’ездзе ў Любечы ў 1097 г. прывяла да фактычнага раздраблення Кіеўскай Русі. У першай палове ХІІ ст., пасля непрацяглага ўзмацнення цэнтральнай улады кіеўскага князя Уладзіміра ІІ (Манамаха), Кіеў паступова губляе сваё дамінуючае становішча. У 30-я гады ХІІ ст. Кіеўская Русь як адносна адзіная дзяржава прыпыніла сваё існаванне.