7. Филасофия Пифагора

Традыцыйныя грамадства-гэта тыя супольнасци, якия пакинули пасля сабе вяликую филасоускую спадчыну.

У Еуропе-Грэцыя, Рым якия сваим иснаваннем прадвызначыли Еурап. культуру и цывилизацыю.

Роданачальникам Еурап. ф. личыцца Пифагор. Яго цэнтр. Паняцце-личба-духоуны пачатак яки иснуе рэальна и абьектыуна. Паводле Пифагора усе прадметы ёсць личбы.

4 моманты разумення лікау:

1)Арыфметычнае разуменне-тут личба выражае сутнасць любога прадмета. Личбы зьяул. сапраудным

быццём так як яны нязменныя. З другога боку усе прадметы не вечныя, маюць свой момант нараджэння и смерци, т.е. несапраудныя.

2)Геаметрычнае разуменне-Личбы зяул. стваральникамим прадметау так як тольки пры дапамозе личбау можна зразумець як з бязмежнай прасторы ствараюццагеаметрычныя формы и вобразы.

3)Физичные разуменне-Паводле Пифагора личбы маюць параметры физичных прадметау. 1-кропка,

2-линия, 3-плоскасць.

4)Тэалагичнае разуменне личбау- Паводле Пифагора усе личбы-носьбиты нейкай таемнасци. Кали яны ствараюць прадметы то закладваюць у их нейки таемничы сэснс.

Разуменне дэкады.(пра 1,7,10)

Разуменне прыгожага:

Ва усім прысутніч.геам. прапорцыі і муз.інтэрвалы,таму зразумець сусвет і прадмет –можна толькі праз пазнанні яго на муз.-лік.струк-ры

(кварты. квінты)

Ф.Піф-а-самы ранні варыянт ф-і, пры тым аб’ектыуны ідэалізм.

8. Філасофія старажытнай Індыі.

Ў Індыі імкнуліся навучыць чалавека ізалявацца ад соцыума. У індыйскай філасофіі вялікая ўвага надаецца душы. Гэта звязана з тым, што ў аснове душы прысутнічае дыханне, як сувязь паміж прыродным і духоўным. Галоўнай мэтай індыйскай філасофіі з'яўляецца дасягненне чалавекам вечнай заспакоеннасці як пры жыцці так і пасля смерці. А для таго, каб дасягнуць гэтай мэты, неабходна пазбавіцца зла. Зло пакідае чалавека толькі ў выпадку, калі ён здольны самазаглыбіцца і суглядаць самога сябе. Сканцэнтраваўшы ўвагу на самім сабе, чалавек здольны зразумець Космас як адзінае Быццё.

Філасофскія школы Індыі:

Іёга-гэта такі духоўны стан, калі душа злучаецца з Космасам, з абсалютнай духоўнасцю.

Чарвака -- матэрыялістычнае вучэнне старажытнай і сярэнявяковай філасофіі.

Чарвака прызнае існаванне толькі зямнога свету, у якім са спантаннага злучэння чатырох першаэлементаў (зямля, вада, агонь і паветра) утвараецца ўсё, што ёсць. Чарвака бачыць у паняццях дабра і зла толькі ілізію, якую творыць чалавечая фантазія, а ў рэальнасці існуюць толькі пакуты і асалода. У якасці мэты чалавечага быцця з'яўляецца атрыманне чалавекам асалоды, нават і ў тым выпадку, калі гэта і звязана з пакутамі. Чарвака крытыкавала рэлігію і, у прыватнасці, буддызм.

9. Філасофія старажытнага Кітая.

Уласнафіласофская традыцыя Кітая ўзыходзіць да ІІ ст да н.э., калі з'яўляецца вучэнне Кун-Фуцзы, вядомага ў Еўропе як Канфуцый. Цэнтральным паняццем у філасофіі Канфуцыя выступае "жэнь" ці гуманнасць, чалавекалюбства. Філасофская канцэпцыя быцця ў кітайскай філасофіі зыходзіла з трох прынцыпаў:

1. Сусвет адзіны і ўяўляе бясконцы працэс станаўлення. Небыццё -- гэта ўсё тое, што не аформілася. Небыццё пазнаецца праз быцційныя формы. Паміж быццём і небыццём няма прынцыповай розніцы, яны адно без другога не існуюць. З гэтага вынікае адноснасць дабра і зла, руху і пакоя, жыцця і смерці, верха і ніза. Узаемаадносіны быцця і небыцця -- аснова Сусвету.

2. Самым важным выступае маральнасць. Найбольш у кітайскай філасофіі распрацаваны маральныя прынцыпы.

3. Для кітайскай філасофіі важнымі з'яўляюцца вобразнасць, метафарычнасць, інтуітыўнасць, так як цэлае, ці адзінства быцця і небыцця немагчыма зафіксаваць якімі-небудзь назіраннямі ці з дапамогаю навукі. Сутнасць прадмета можна выразіць толькі сімвалічна. Напрыклад, складанне ці адыманне лікаў ёсць нішто іншае, чым які-небудзь сімвал.

*Для кітайскай філасофіі ўласцівым з'яўляецца форма філасофскіх твораў. Часцей за ўсё гэта прытча, кароткі расказ, дзе філосаф перадае свае думкі, павучанні

*Кітайская філасофія характырызуецца паважнымі адносінамі да традыцый, да гісторыі і, як вынік, адмаўленнем прагрэса, што з'яўлялася прычынай адсталасці Кітая ў Новы час.